همکاری های زیست محیطی به طور فزاینده ای در حال حل مناقشات محلی در سراسر جهان است که بخشی از آن ناشی از گرمایش جهانی است.

سال ها بود که دامداران در شمال سنگال در گلوی یکدیگر بودند. آنها بر سر مرتع اصلی برای دام های خود کشمکش کردند، به خصوص که بارها باران ها ناکام می ماندند و پوشش گیاهی بیابان چروک می شد. آنها برای مکان و زمان در چاله های آبی با هم رقابت کردند. در سال 2017، پس از قتل یک گله‌دار و افزایش کشتار حیوانات، AVSF ، یک سازمان غیردولتی کشاورزی با حضور محلی، به این نتیجه رسید که کافی است.

این سازمان از هر روستا در منطقه یک نماینده استخدام کرد و یک ” واحد شبانی ” ایجاد کرد که اکنون یکی از 25 واحد در سراسر سنگال است. و از طریق آن انجمن، رهبران محلی قادر به توافق در مورد حداکثر تعداد گله، قرار دادن آنها، و غرامت برای کشاورزان در صورت آسیب به مزارع آنها بودند.

این گونه‌ای از به اصطلاح صلح‌سازی زیست‌محیطی (EP) در عمل است، و در سراسر جهان تعداد فزاینده‌ای از سازمان‌های غیردولتی، دولت‌ها و گروه‌های حل منازعه از آن برای مقابله با مشکلات و بی‌ثباتی زیست‌محیطی مارپیچ استفاده می‌کنند – به‌ویژه مواردی که این دو را با هم ترکیب می‌کنند.

چندین سال بعد، و با وجود بدتر شدن شوک های آب و هوایی، گله داران اطراف یونوفره می گویند که اکنون اختلافات کمتر و چرای بی رویه سیستماتیک کمتری نسبت به سال ها وجود دارد. دمبوی سو، یکی از بزرگان روستای یونوفره، می‌گوید: «زندگی هنوز سخت است، اما ما دریافته‌ایم که می‌توانیم با هماهنگی بهتر، زندگی بیشتر مردم را تامین کنیم و از زمین محافظت کنیم. من فکر می کنم بدون این میانجی گری همدیگر را سلاخی می کردیم.»

EP 101

در بحبوحه آگاهی فزاینده از آب و هوا و ظرفیت محیط برای دامن زدن به خشونت و رنج بردن از آن، قهرمانان EP اصرار دارند که جهان طبیعی می‌تواند به گرد هم آوردن مردم کمک کند تا آنجا که آنها را از هم جدا می‌کند: آن را به عنوان جنبه مثبت خوش‌بینانه در نظر بگیرید. خشونت های مرتبط با آب و هوا

به عبارتی عجیب، صلح‌سازی زیست‌محیطی طیف کاملی از راه‌هایی را توصیف می‌کند که از طریق آن‌ها می‌توان مسائل زیست‌محیطی را برای پیشگیری، کاهش، حل و فصل و بهبودی از درگیری مهار کرد. این می تواند به معنای همه چیز باشد، از تضمین دسترسی به زمین های کشاورزی برای مبارزان سابق که در غیر این صورت ممکن است به خشونت بازگردند، تا بازسازی حاکمیت قانون پس از درگیری با آموزش قضات برای تصمیم گیری بهتر در مورد پرونده های زیست محیطی.

با این حال، EP در قلب خود مبتنی بر این ایده است که اگر طرف‌های متخاصم نگرانی‌های خود را در مورد محیط و منابع خود به اشتراک بگذارند، این می‌تواند راهی برای ایجاد اعتماد باشد و انگیزه‌ای برای همکاری بیشتر در مسیر ایجاد کند.

سازندگان صلح می گویند که جذابیت آن آشکار است. وقتی جوامع از یکدیگر عصبانی هستند، صحبت نمی کنند. در این شرایط همکاری سخت است، “سامبا سامبا دیا، نماینده جامعه AVSF، توضیح می دهد. اما وقتی شغل افراد به سلامت محیط زیست بستگی دارد، خوب، آن‌ها می‌توانند راهی برای کار به نفع خود بیابند.»

بخش‌هایی از این مفهوم کاملاً جدید نیستند و بخش‌های آن در بالاترین سطح آزمایش شده و استرس تست شده‌اند. حتی در اوج جنگ سرد، مقامات متوجه شدند که ممکن است بتوانند با قدرت‌های متخاصم در محیط‌زیست که به عنوان موضوعی منحصربه‌فرد «نرم» تلقی می‌شد، درگیر شوند، در حالی که در موارد دیگر همکاری نمی‌کنند. از اواخر دهه 1990 به بعد، حافظان محیط زیست در جنوب آفریقا و آمریکای جنوبی حدود 12 “پارک صلح” فرامرزی ایجاد کردند که به تبدیل مناطق مورد مناقشه به مناطق حفاظت شده طبیعی کمک کرد.

ایالات متحده برای چندین دهه دیپلماسی علمی را با دشمنان خود، به ویژه ایران، که در آستانه توافق هسته ای در سال 2015 با آنها مبادلات قابل توجهی بر سر آب و انرژی های تجدیدپذیر انجام شد، دنبال کرده است . کسانی که درگیر هستند، این تعاملات را برای ایجاد برخی از زمینه‌ها برای بحث‌های گسترده‌تر اعتبار می‌دهند.

الکس دهگان، مدیر عامل Conservation X Labs، یک استارت آپ متمرکز بر حفاظت و دانشمند ارشد سابق USAID، می گوید: «این چیزی است که منجر به پیشرفت ها می شود.

نشانه های رشد

اما آنچه در سال‌های اخیر پدیدار شده است بسیار متفاوت است – حوزه بسیار گسترده‌تر، جاه‌طلبانه‌تر و قدرتمندتر از گذشته.

علاقه جدید پیرامون EP در ارتش ها، که با تشدید خطرات امنیت آب و هوا افزایش یافته است، شکاف قبلی بین جوامع “صلح” و دفاع را کاهش داده و منجر به گنجاندن مسائل زیست محیطی بیشتر در عملیات های پس از جنگ شده است. علاقه به دانشگاه چارچوب نظری بهتری را فراهم کرده است. به گفته توبیاس اید ، مدرس ارشد سیاست و سیاست در دانشگاه مرداک استرالیا، در سال 2021، سه برابر بیشتر از سال 2016، مقالات بررسی شده درباره EP وجود داشت .

هم اهداکنندگان و هم بسیاری از سازمان‌هایی که بهترین موقعیت را برای پیاده‌سازی EP روی زمین دارند، نسبت به این موضوع استقبال می‌کنند. به عنوان مثال، صندوق صلح سازمان ملل در سال‌های اخیر حداقل 60 میلیون دلار به EP اختصاص داده است، در حالی که سایر آژانس‌های سازمان ملل متحد شروع به اعزام کارشناسان امنیت آب و هوا به مناطق درگیری آسیب‌پذیر محیطی، مانند سومالی کرده‌اند. برای این نوع برنامه‌نویسی غیرمعمول، هم مجریان و هم کسانی که کمک دریافت می‌کنند، واقعاً از پتانسیل هیجان زده به نظر می‌رسند.

این خیلی هیجان انگیز است. کارل بروخ، رئیس انجمن صلح‌سازی محیطی ، شبکه پیشرو EP، که در بیش از 70 کشور عضو دارد، می‌گوید: ما با این ایده شروع کردیم و شتاب زیادی به دست آوردیم . “اما این فقط ایده ها نیست، بلکه افزایش دانش در مورد اینکه چه چیزی موثر است و چه چیزی مفید نیست، تعداد دانشگاه هایی است که صلح سازی محیطی را آموزش می دهند. ما در حال ایجاد مجموعه ای از افراد هستیم که روی این موضوع کار کنند.» 

جمع آوری شواهد دال بر کارکرد آن

با این حال، حتی با وجود جلب توجه – و تحسین‌کنندگان بلندپایه – صلح‌سازی زیست‌محیطی برای پاسخ به یک سوال بزرگ و سوزان تلاش کرده است. آیا واقعا کار می کند؟ یا به طور دقیق تر، آیا به اندازه کافی کار می کند که تبلیغات تبلیغاتی را تضمین کند؟ زیرا با وجود تمام هیجانات، شواهد ممکن است ضعیف به نظر برسند.

وقتی شغل افراد به سلامت محیط زیست بستگی دارد، خوب، در این صورت، آنها می توانند راهی برای کار برای همه منافع خود پیدا کنند. روز سامبا سامبانماینده جامعه AVSF

برای هر داستان موفقیت مشخصی مانند سنگال، یا غرب نپال، که در آن برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد (UNEP) و شرکای محلی آن به کاهش تنش های بین جوامع بر سر منابع طبیعی کمک کرده اند، مجموعه ای از نتایج کمتر مبهم وجود دارد. و برای هر دستاورد ماندگار، نیمه‌موفقیت‌هایی خنثی شده است. برای مثال، در لیبریا، سازندگان صلح به امید حفظ جنگل‌ها، آرام کردن اختلافات گاهی خشونت‌آمیز زمین و جلوگیری از دامن زدن به درگیری‌های جدید، به اصلاح بخش جنگلداری کمک کردند. اما سپس یک دولت جدید بخشی از این پیشرفت را معکوس کرد. کارل بروخ می‌گوید: «تا زمانی که نشد کار کرد.

اما چند پیروزی قطعی وجود دارد. در طول 30 سال گذشته، EcoPeace خاورمیانه ، یک گروه محیط زیست اسرائیلی، فلسطینی و اردن، همکاری های زیست محیطی قابل توجهی را در سراسر این سه کشور با تمرکز ویژه بر احیای رودخانه مشترک در معرض خطر آنها رهبری کرده است .

گیدون برومبرگ، یکی از اعضای این سازمان، می گوید: «ما بخش کوچکی از کلمه هستیم، که در آن تقریباً تمام منابع ما فرامرزی هستند، و این درک وجود دارد که تنها راه محافظت از این منابع، همکاری با یکدیگر است. کارگردانان مشترک کار EcoPeace اخیراً در تبادل انرژی تجدیدپذیر آب – ” معامله آبی سبز ” – بین اسرائیل و اردن به اوج خود رسید. ما متوجه شدیم که می‌توانیم از طریق آن اعتماد ایجاد کنیم، و این اعتماد نباید به محیط زیست محدود شود.»

تمرین‌کنندگان می‌گویند که به‌شدت از کمبود شواهد آگاه هستند و تلاش می‌کنند تا آن را جبران کنند. هر چند این کار آسانی نیست.

مانند اقدامات اقلیمی، ایجاد صلح زیست محیطی می تواند به معنای عدم آسیب اضافی باشد، و بنابراین گاهی اوقات موفقیت چندان قابل مشاهده نیست. به هر حال، چگونه می‌توانید ثابت کنید که درگیری‌های کشاورز و گله‌دار، مانند درگیری‌های سراسر ساحل، بدون تلاش‌های EP برای خنثی کردن آن‌ها حتی بدتر می‌شد؟ تمرین‌کنندگان احساس می‌کنند که به‌طور قابل‌توجهی بیش از آنچه درک می‌شود، به دست آورده‌اند، اما به دلیل نداشتن مدرک، با مجموعه‌ای محدود از مطالعات موردی چشم‌گیر باقی مانده‌اند.

EP ممکن است چندین دهه طول بکشد تا ارزش خود را نشان دهد – مشابه سایر اشکال صلح‌سازی. اما تطبیق آن با اهداکنندگان و سازمان‌های توسعه‌ای بزرگ که اغلب خواهان نتایج کاملاً تعریف‌شده در جدول‌های زمانی غیرممکن هستند، در حال حاضر بیش از حد طولانی شده‌اند، و اغلب از ترس از بین رفتن برنامه‌های سبزرنگ در مناطق درگیری، نگران هستند، دشوار باشد.

سباستین کراتزر از مرکز گفتگوی بشردوستانه در ژنو می‌گوید: «پروژه‌های میانجی‌گری واقعی می‌توانند سال‌های بسیار زیادی دوام بیاورند، و این واقعیت که ما بعد از چند سال شاهد موفقیت‌هایی [با EP] بوده‌ایم، با اندازه‌گیری ما، کاملاً قابل توجه است». غیرانتفاعی مبتنی بر حل و فصل تعارض و پیشگیری. “اما هنوز بین سود نشان داده شده و پولی که دریافت می کنیم تفاوت وجود دارد.”

مهمتر از همه، ایجاد صلح زیست محیطی زمانی که بدون مشارکت زنان، گروه های بومی و سایر جوامع به حاشیه رانده شده به کار گرفته شود، می تواند بسیار سخت و یا حتی خطرناک باشد. اگرچه پزشکان در مورد آنچه که EP را تشکیل می‌دهد، بحث می‌کنند، به نظر می‌رسد برخی از مداخلات مرتبط با محیط گذشته، چالش‌های قدیمی را فقط برای ایجاد چالش‌های جدید حل کرده‌اند. به عنوان مثال، برخی از پارک های صلح متهم شده اند که حفاظت را بر رفاه ساکنان اصلی ترجیح می دهند.

سیلجا هال، مدیر برنامه مشارکت اتحادیه اروپا و UNEP در مورد تغییرات آب و هوا و امنیت، می‌گوید: با وجود شهرت خوب EP، تنها در صورتی می‌تواند نتایج زیست‌محیطی و صلح بهتری را به ارمغان بیاورد که ظرافت‌های محلی در نظر گرفته شود. او گفت: “شواهد برای ایجاد صلح زیست محیطی در سطح محلی قانع کننده است.” «چالش برای ما بزرگ کردن آن بدون از دست دادن آن درک ظریف است. یک رویکرد کوکی برش به سادگی کار نخواهد کرد.”

با این وجود، اکثر سازندگان صلح زیست محیطی در مورد چشم انداز مفهومی خود در سال های آینده خوش بین به نظر می رسند. حتی جهانی که تغییرات آب و هوایی را جدی می گیرد، ممکن است به تلاش آنها نیاز داشته باشد.

کارل بروخ می‌گوید: «اکنون ما شروع به شنیدن سؤالاتی کرده‌ایم، از جمله، اگر بتوانیم به اقتصاد بی‌طرف کربن منتقل شویم، چه اتفاقی می‌افتد؟» «آیا این می تواند منجر به درگیری شود؟ قطع جریان های نقدی تولیدکنندگان نفت چه می شود؟ چیزهای زیادی در جریان است.»

حرکات پنهان زیر زمین چه چیزی می تواند در مورد زلزله، فوران و حتی تغییرات آب و هوایی به ما بگوید؟ دانشمندان ناسا از داده های جمع آوری شده در 400 مایلی بالای زمین برای کشف این موضوع استفاده می کنند.

خزش، بالا آمدن، سقوط، لغزش – برخی از نقاط زمین در حرکت دائمی هستند. این حرکات معمولاً برای حواس انسان بسیار کوچک هستند، اما سرنخ هایی در مورد تغییرات مهم تری در داخل آتشفشان ها، در امتداد خطوط گسل و محل برخورد و برخورد صفحات تکتونیکی ارائه می دهند. به همین دلیل است که دانشمندان آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در جنوب کالیفرنیا از ابزارهای پیشرفته و تجزیه و تحلیل داده های خلاقانه برای یافتن و نظارت بر سطوح متحرک زمین استفاده می کنند. در اینجا چند چیز است که آنها اخیراً یاد گرفته اند.

کوه های متحرک

زمین شناسان بارها و بارها مجبور شدند برای جمع آوری اطلاعات در مورد چگونگی حرکت زمین، با استفاده از فناوری هایی مانند GPS و رسم هر اندازه گیری جدید بر روی نقشه های توپوگرافی، به میدان بروند. در دهه 1990، دانشمندان در JPL و جاهای دیگر تکنیک پردازش داده جدیدی را توسعه دادند که به آنها امکان می داد با استفاده از یک رادار به اندازه کافی کوچک برای نصب بر روی هواپیما یا ماهواره، تصاویر بسیار دقیقی به دست آورند.

پل لاندگرن، رئیس گروه سطح زمین و فضای داخلی JPL گفت: وقتی این داده‌های جدید شروع به جمع‌آوری کردند، «انگار می‌بینید که نقشه‌ها زنده می‌شوند». او گفت که در برخی موارد، “شما تقریباً به طور شهودی می توانید نوع مکانیسمی را که باعث فوران آتشفشانی می شود، درک کنید.”

آژانس های فضایی در سراسر جهان با استفاده از فناوری جدید – به نام رادار دهانه مصنوعی تداخل سنجی یا InSAR – شروع به پرتاب ابزارهای ماهواره ای کردند و اکتشافات از این روش جدید برای نگاه کردن به سیاره اجتناب ناپذیر بود. یکی در سال 2018 زمانی رخ داد که مقامات شیلی از گروه لوندگرن خواستند تا ارزیابی کنند که آیا آتشفشانی به نام نوادوس د چیلان ممکن است فوران کند یا خیر. لاندگرن با مطالعه تصاویر InSAR یک سال، هیچ تغییری در قله شیلی مشاهده نکرد. اما او متوجه شد که آتشفشان دیگر آرژانتینی به نام دومیو به سرعت در حال باد شدن است – نشانه ای از فوران احتمالی.

با بررسی داده های قبلی، لوندگرن و تارسیلو جیرونا (یک دانشجوی فوق دکترا در JPL در آن زمان که اکنون در دانشگاه آلاسکا، فیربنکس است) دریافتند که Domuyo در واقع بین سال های 2008 و 2011 کاهش یافته است. در اواسط سال 2014 شروع به تورم کرد و حدود 20 اینچ افزایش یافت. (50 سانتی متر) تا زمانی که لوندگرن آن را دید. Domuyo در سال 2020 به بالاترین حد خود رسید و اکنون بدون فوران دوباره در حال کاهش است.

پس از تجزیه و تحلیل بیشتر داده‌های دمای سطح زمین از دستگاه‌های ماهواره‌ای طیف‌سنج تصویربرداری با وضوح متوسط ناسا، لوندگرن و جیرونا به این نتیجه رسیدند که در حالی که افزایش ماگما باعث باد شدن دومیو می‌شود، گازهای حاصل از ماگما می‌توانند از طریق سنگ پخش شوند و فشار داخل کوه را کاهش دهند. گاز خارج شده گهگاه باعث ایجاد انفجاری جزئی در شیب ها می شود، اما آتشفشان در نهایت بدون ایجاد فشار به یک انفجار بزرگ تخلیه می شود.

لاندگرن گفت: «دومویو در 100000 سال گذشته فوران نکرده است، بنابراین این رفتار احتمالاً در طول زمان رخ داده است. “با این حال، ما باید به تماشای آن ادامه دهیم.”

دانشمندان در حال جستجوی داده‌های ماهواره‌ای InSAR برای یافتن آتشفشان‌های دیگری در سراسر جهان هستند که به‌طور اپیزودیک بالا و پایین می‌روند. لوندگرن گفت: «ممکن است رفتاری وجود داشته باشد که اگر می‌توانستید آن را درک کنید، ممکن است بتوانید زمان فوران چیزی را پیش‌بینی کنید.

گسل های چسبنده

زمین لرزه ها در مکان هایی رخ می دهند که دو طرف یک خط گسل به هم چسبیده یا قفل شده اند. همانطور که صفحات تکتونیکی زیر گسل به حرکت خود ادامه می دهند، فشار روی ناحیه قفل شده ایجاد می شود تا زمانی که گسل از هم جدا شود.

با این حال، همه خطاها قفل نمی شوند. گسل هایوارد را در نظر بگیرید که یکی از دو گسل خطرناک کالیفرنیا محسوب می شود. این گسل که در طول 75 مایل (120 کیلومتر) در امتداد سمت شرقی خلیج سانفرانسیسکو در زیر زمین های پرجمعیت قرار دارد، اکنون از میانگین 150 سال فاصله بین زمین لرزه ها گذشته است.

اریک فیلدینگ، دانشمند JPL گفت: «گسل هایوارد غیرعادی است. بخش‌هایی از گسل دائماً در حال لغزش هستند، حرکتی که ما آن را خزش گسل می‌نامیم.» گسل های خزنده احتمال کمتری برای ایجاد زمین لرزه های بزرگ دارند زیرا این حرکت باعث کاهش تنش می شود. با داده‌های جمع‌آوری‌شده از ده‌ها پرواز InSAR هوابرد ناسا از سال 2009، فیلدینگ و همکارانش در حال نقشه‌برداری از مکان‌هایی هستند که گسل هایوارد در حال خزیدن است تا بهتر بفهمند که چه مقدار از آن در زلزله بزرگ بعدی احتمال لغزش دارد. چنین اطلاعاتی می تواند به برنامه ریزان کمک کند تا بهتر آماده شوند.

ژن لیو JPL از داده‌های InSAR، اندازه‌گیری‌های GPS و مدل‌های عددی برای مطالعه نوع متفاوتی از حرکت در شمال غربی اقیانوس آرام، جایی که صفحه تکتونیکی Juan de Fuca در حال غواصی در فراساحل زیر صفحه آمریکای شمالی است، استفاده می‌کند. صفحه کوچک Juan de Fuca زمین بالای خود را می بندد و خط ساحلی را برای حدود 14 ماه در یک زمان به سمت شرق می کشد. در نهایت، استرس خیلی زیاد می شود و به مدت دو هفته زمین به آرامی به سمت غرب می لغزد.

تکرار منظم رویدادهای آهسته لغزش مانند این نیز در نیوزیلند و جاهای دیگر مشاهده شده است. لیو خاطرنشان کرد که وقتی این الگوها تغییر می کنند، “شواهد فزاینده ای وجود دارد که رویدادهای کند لغزش ممکن است منادی زلزله های بزرگ باشند.” در مطالعه اخیر با Yingdi Luo از Caltech، لیو پیشنهاد کرد که چرخه 14 ماهه در شمال غربی ممکن است قبل از زلزله بزرگ بعدی سرعت بیشتری بگیرد.

فیلدینگ و لیو منتظر پرتاب سال 2024 ماموریت رادار دیافراگم مصنوعی ناسا-سازمان تحقیقات فضایی هند (NISAR) هستند که مجموعه ای از داده های جدید InSAR را ارائه می دهد. NISAR هر 12 روز هر مکان روی زمین را رصد می‌کند – پوشش بهتری نسبت به ماهواره‌های موجود – احتمال مشاهده حرکات غیرعادی زمین و بهبود قابلیت‌های هشدار اولیه را افزایش می‌دهد.

ارتقاء کانادا

کاهش خطرات ناشی از خطرات طبیعی تنها انگیزه مطالعه حرکت سطح زمین نیست. دانشمندان همچنین می خواهند بفهمند که چگونه فرآیندهای طبیعی با تغییرات آب و هوایی ناشی از انسان در تعامل هستند.

نمونه ای از این موضوع این است که چگونه خم شدن و صاف شدن صفحه تکتونیکی آمریکای شمالی بر سطح دریاها از فلوریدا تا قطب شمال تأثیر می گذارد. در طول آخرین عصر یخبندان، صفحات یخی به ضخامت چندین مایل در نیمه شمالی صفحه تکتونیکی آمریکای شمالی انباشته شدند و آن را در گوشته زیر له کردند (30 تا 50 مایل یا 50 تا 80 کیلومتر پایین). سطح کانادای مدرن با بیرون ریختن مواد گوشته از زیر وزن اضافی غرق شد و بسیاری از ایالات متحده مدرن با سرازیر شدن آن مواد جابجا شده بالا آمدند.

اگرچه 8000 سال از ذوب شدن ورقه های یخ می گذرد، گوشته زیر آمریکای شمالی هنوز از فشار در حال بهبود است. مواد گوشته برگشتی، توده خشکی کانادا را بالاتر از اقیانوس بلند کرده است – به اندازه ای بالا که از افزایش سطح جهانی دریاها پیشی بگیرد. اما جریان مواد گوشته به سمت شمال باعث غرق شدن سواحل شرقی و جنوبی ایالات متحده شده است و خطرات ناشی از افزایش سطح دریا را که با تغییرات آب و هوایی جهانی همراه بوده است، تشدید می کند.

برای درک روند افزایش سطح دریا در آینده، باید در مورد این روند طبیعی بیشتر بدانیم: تا کی ادامه خواهد داشت؟ گوشته برگشتی چقدر جلوتر خواهد رفت؟ دانشمندان در حال توسعه مدل‌های کامپیوتری فرآیندهای جامد زمین برای کمک به پاسخ به چنین سؤالاتی هستند. اخیراً، دانشمند JPL، دونالد آرگوس، از داده‌های ماهواره‌های بازیابی گرانش و آزمایش آب و هوای ناسا-آلمان (GRACE) و اندازه‌گیری‌های GPS و سطح دریا برای شروع ارزیابی چسبندگی (ویسکوزیته) گوشته استفاده کرده است که بر میزان بازیابی سطح تأثیر می‌گذارد. . آرگوس گفت: “ما برای تخمین از دست دادن برف و یخ و درک افزایش سطح دریا به GRACE وابسته هستیم، اما شما باید مدل را به درستی دریافت کنید.”

تحقیقات جدید نشان می دهد که صفحه یخی گرینلند ممکن است بیش از آنچه قبلا تصور می شد در برابر تغییرات آب و هوایی آسیب پذیر باشد.

یک مطالعه نشان می دهد که افزایش دمای هوا اثرات ذوب ناشی از گرم شدن اقیانوس ها را تشدید می کند و منجر به از بین رفتن یخ بیشتر از دومین صفحه یخی بزرگ جهان می شود.

در حالی که مطالعات قبلی نشان داده‌اند که افزایش دمای هوا و اقیانوس‌ها هر دو باعث ذوب شدن ورقه یخی گرینلند می‌شوند، مطالعه جدید نشان می‌دهد که چگونه یکی، تأثیرات دیگری را تشدید می‌کند.

کارشناسان این اثر را به چگونگی ذوب شدن سریع‌تر تکه‌های یخ در نوشیدنی که در حال هم زدن هستند تشبیه می‌کنند – ترکیب مایع گرم‌تر و حرکت، مرگ آنها را تسریع می‌کند.

در گرینلند، این افزایش ذوب شدن زمانی اتفاق می‌افتد که دمای هوای گرم سطح ورقه یخ را ذوب می‌کند و آب مذاب تولید می‌کند. جریان آب ذوب به اقیانوس تلاطمی ایجاد می کند که منجر به ذوب شدن گرمای بیشتر لبه های ورقه یخی غوطه ور در اقیانوس می شود – به اصطلاح ذوب زیردریایی.

محققان دانشگاه های ادینبورگ و کالیفرنیا سن دیگو ذوب زیردریایی ورقه یخ گرینلند – که بیش از 650000 مایل مربع را پوشش می دهد – در یک دوره 40 ساله از سال 1979 تا 2018 را ارزیابی کرده اند.

برای تعیین تأثیر گرم شدن هوا و دریاها بر از بین رفتن ورقه یخ، آنها از داده های رصدی و مدل سازی رایانه ای برای تجزیه و تحلیل تأثیر هر کدام بر ذوب شدن زیردریایی یخ گرینلند استفاده کردند.

این تیم دریافت که دمای هوا تقریباً به اندازه دمای اقیانوس بر ذوب شدن زیردریا با برخی تغییرات منطقه ای تأثیر داشته است.

به عنوان مثال، دمای اقیانوس عامل اصلی کنترل ذوب یخ زیردریایی در جنوب و مرکز-غرب گرینلند است، در حالی که گرمایش اتمسفر به همان اندازه در شمال غربی جزیره آسیب رسان است.

یافته‌ها نشان می‌دهند که اگر جو از سال 1979 گرم نمی‌شد، عقب‌نشینی یخچال‌های گرینلند که به دلیل ذوب شدن زیردریایی‌ها به وجود آمده بود، می‌توانست در منطقه شمال غربی به نصف و در کل گرینلند به یک سوم کاهش یابد.

این مطالعه که در مجله Nature GeoScience منتشر شد، توسط شورای تحقیقات محیط زیست طبیعی بریتانیا و بنیاد ملی علوم ایالات متحده حمایت شد.

دکتر دونالد اسلیتر، از دانشکده علوم زمین دانشگاه ادینبورگ، که این مطالعه را رهبری کرد، گفت: “اثری که ما بررسی کردیم کمی شبیه به ذوب شدن تکه های یخ در یک نوشیدنی است — مکعب های یخ بدیهی است که در یک نوشیدنی گرم سریعتر از یک نوشیدنی گرم ذوب می شوند.

بنابراین اگر اقیانوس گرمتر باشد، لبه‌های یخ گرینلند سریع‌تر آب می‌شود، اما اگر نوشیدنی را هم بزنید، مکعب‌های یخ در نوشیدنی نیز سریع‌تر آب می‌شوند و افزایش دمای هوا در گرینلند به طور موثری منجر به هم زدن اقیانوس و ورقه یخ، باعث ذوب سریعتر ورقه یخ توسط اقیانوس می شود.

این متأسفانه به مجموعه قریب به اتفاق شواهدی می افزاید که نشان دهنده حساسیت لایه یخی گرینلند به تغییرات آب و هوایی است، بنابراین نیاز به اقدام فوری برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای است.»