آخرین تصویر از تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا، بخشی از مرکز متراکم کهکشان ما را با جزئیات بی‌سابقه‌ای نشان می‌دهد، از جمله ویژگی‌هایی که تاکنون دیده نشده است که ستاره‌شناسان هنوز توضیحی در مورد آن نداده‌اند. منطقه ستاره‌زایی به نام Sagittarius C (Sgr C) حدود 300 سال نوری از سیاهچاله مرکزی کهکشان راه شیری، Sagittarius A* فاصله دارد.

ساموئل کرو، محقق اصلی تیم مشاهده، دانشجوی مقطع کارشناسی در این منطقه گفت: “هیچ وقت هیچ داده مادون قرمزی در این منطقه با سطح وضوح و حساسیتی که با وب دریافت می کنیم وجود ندارد، بنابراین ما برای اولین بار در اینجا ویژگی های زیادی را مشاهده می کنیم.” دانشگاه ویرجینیا در شارلوتزویل.

وب جزئیات فوق‌العاده‌ای را نشان می‌دهد و به ما امکان می‌دهد شکل‌گیری ستاره‌ها را در این نوع محیط به روشی مطالعه کنیم که قبلاً امکان‌پذیر نبود.

پروفسور جاناتان تان، یکی از مشاوران کرو در دانشگاه ویرجینیا افزود: “مرکز کهکشانی شدیدترین محیط در کهکشان راه شیری ما است، جایی که تئوری های فعلی تشکیل ستاره ها را می توان در سخت ترین آزمایش خود قرار داد.”

پروتاستارها

در میان 500000 ستاره تخمین زده شده در تصویر، خوشه ای از پیش ستاره ها وجود دارد – ستارگانی که هنوز در حال شکل گیری و افزایش جرم هستند – که جریان هایی تولید می کنند که مانند آتش سوزی در میان یک ابر تاریک مادون قرمز می درخشند.

در قلب این خوشه جوان، پیش ستاره ای پرجرم و با جرم بیش از 30 برابر خورشید ما قرار دارد.

ابری که پیش ستاره ها از آن بیرون می آیند به قدری متراکم است که نور ستارگان پشت آن نمی تواند به وب برسد و باعث می شود کمتر شلوغ به نظر برسد در حالی که در واقع یکی از متراکم ترین مناطق تصویر است.

ابرهای تیره مادون قرمز کوچکتر روی تصویر نقش دارند و مانند حفره هایی در میدان ستاره به نظر می رسند.

اینجاست که ستاره های آینده در حال شکل گیری هستند.

ابزار Webb NIRCam (دوربین مادون قرمز نزدیک) نیز انتشار در مقیاس بزرگ از هیدروژن یونیزه شده اطراف قسمت پایین ابر تاریک را ثبت کرد که در تصویر به رنگ فیروزه ای نشان داده شده است.

کرو می‌گوید که معمولاً این نتیجه فوتون‌های پرانرژی است که توسط ستارگان پرجرم جوان ساطع می‌شوند، اما گستره وسیعی از ناحیه نشان‌داده‌شده توسط وب چیزی شگفت‌انگیز است که جای بررسی بیشتر است.

یکی دیگر از ویژگی های منطقه که کرو قصد دارد بیشتر بررسی کند، ساختارهای سوزنی مانند در هیدروژن یونیزه شده است که به طور آشفته در جهات مختلف به نظر می رسند.

روبن فدرانی، یکی از محققین این مرکز، می‌گوید: “مرکز کهکشان مکانی شلوغ و پرآشوب است. ابرهای گازی متلاطم و مغناطیسی وجود دارند که در حال تشکیل ستارگان هستند و سپس با بادها، جت‌ها و تشعشعات خود بر گاز اطراف تاثیر می‌گذارند.” پروژه در موسسه Astrofísica de Andalucía در اسپانیا.

وب تعداد زیادی داده در مورد این محیط شدید در اختیار ما قرار داده است و ما تازه شروع به بررسی آن کرده ایم.

در فاصله 25000 سال نوری از زمین، مرکز کهکشانی به اندازه کافی نزدیک است تا ستارگان منفرد را با تلسکوپ وب مطالعه کند، و به اخترشناسان این امکان را می دهد تا اطلاعات بی سابقه ای در مورد چگونگی شکل گیری ستارگان، و اینکه چگونه این فرآیند ممکن است به محیط کیهانی بستگی داشته باشد، به ویژه در مقایسه با مناطق دیگر کهکشان جمع آوری کنند. به عنوان مثال، آیا ستارگان پرجرم تری در مرکز کهکشان راه شیری بر خلاف لبه های بازوهای مارپیچی آن شکل گرفته اند؟

کرو گفت: “تصویر وب خیره کننده است و علمی که از آن به دست می آوریم حتی بهتر است.” ستارگان پرجرم کارخانه‌هایی هستند که عناصر سنگینی را در هسته‌های هسته‌شان تولید می‌کنند، بنابراین درک بهتر آنها مانند یادگیری داستان منشأ بیشتر جهان است.