در سپتامبر 2017، خدمه ای از کاوشگران سفری را برای ردیابی تاریخ جاده ابریشم در ازبکستان آغاز کردند. اسپنسر ناه ، عضو آسیایی جئوگرافیک ، تجربه خود از این اکسپدیشن را به اشتراک می‌گذارد – دومین مورد از یک سری سه تایی. 

عکس مایکل لی

نزدیک سپیده دم بود که با چشمانی تاریک در فرودگاه سنگاپور ورود کردم . ظهور زودهنگام کمی روحیه را از بین می برد. اما زمانی که برای انتقال خود به تاشکند به کوالالامپور رسیدم – با سه نفر از همکارهایم در آنجا ملاقات کردم – حالت سپیده دم را با انتظارات پرهیاهو عوض کردم.

هفت ساعت بعد، به فرودگاه بین‌المللی تاشکند فرود آمدیم، بادهای خنک و خشکی که پس از سنگاپور چسبناک از من استقبال کردند. اولین چیزی که در مورد کشور میزبانم متوجه شدم حضور شبه نظامیان در اطراف فرودگاه بود که یادآور وضعیت ازبکستان به عنوان یک دولت پلیسی بود.

این اولین برداشت شدید به سرعت توسط فارو، راهنمای بلند قد و لاغر ما، که شخصیت پرحرفش در تضاد کامل با افسران سنگی بود، از بین رفت. ما در شهر شلوغ زیپ زدیم، با صدای بلند بوق ها مورد حمله قرار گرفتیم و در مقابل ساختمانی عظیم در قلب تاشکند – خانه شبانه ما – فریاد زدیم.

دوباره برای پرواز به اورگنچ زود بیدار بودیم، سوار یک مینی‌بوس شدیم و از شهر قدیمی شوروی و حومه شهر عبور کردیم، در کنار یک تکه به ظاهر بی‌پایان مزارع پنبه پیش از رسیدن به شهر باستانی خیوه سفر کردیم. افسانه ها حاکی از آن است که حدود 2500 سال پیش، پسر نوح در حالی که در وسط بیابان اینجا بود، به چاهی برخورد کرد. با چشیدن آب، فریاد زد «خی وا»! (به معنی “آب شیرین”)، نام این منطقه را می دهد.

قبل از ورود به دیوارهای قلعه ایچان کالا – که در فهرست میراث جهانی یونسکو است – که نزدیک به 51 اثر باستانی مانند مناره کلتا مینور را در خود جای داده است، در کنار مجسمه بزرگ محمد بن موسی خوارزمی، پدر جبر، کوتوله ایستادیم. ، مدرسه محمد امین خان و مسجد جوما که در قرن هجدهم با 212 ستون چوبی حکاکی شده پیچیده ساخته شده است.

صبح روز بعد، سفر هشت ساعته به بخارا را آغاز کردیم و در شن‌های سرخ صحرای قیزیلکم که تنها توسط رودخانه‌های آمو دریا و سیر دریا قطع می‌شد، توقف کردیم تا پاهای خود را دراز کنیم.

در بخارا، روز خود را در مقبره سامانی آغاز کردیم، زمانی که پس از ویرانی‌های مغول در گل مدفون بود. برخلاف آرامش آرامگاه، شلوغی و شلوغی بازار کلخوزنی است، بازاری محلی مملو از فروشندگانی که کالاهای خود را دستفروشی می کنند.

ما قبل از رفتن به ارگ ​​ارک، قلعه عظیم قرن پنجم در وسط بخارا، از هجوم لفظی تبلیغات مشتاقانه برای تقدس و آرامش مسجد بولو حوز فرار کردیم. با ایستادن مقابل دیوار محو شده قلعه و نگاه کردن به شهر جدید، احساس می کردم که در زمان به عقب منتقل شده ام.

با چهار ساعت رانندگی از بخارا، سمرقند، یکی از قدیمی ترین شهرهای مسکونی در آسیای مرکزی است. خودمان را برای بازار سیاب آماده کردیم، دخکان (بازار کشاورزی) مملو از مردم محلی و گردشگران. بوی نان تازه پخته شده ازبکی با ما در راه بود که به سمت مسجد بی بی خانیم می رفتیم، گنبدهای آبی سلطنتی که زیر نور خورشید می درخشیدند. این مسجد برای ادای احترام به همسر مورد علاقه فرمانده جنگ امیر تیمور ساخته شده است.

پس از بازدید از مقبره سنت دانیال و گورستان شاه زیندا، به سمت آرامگاه تیمور، آرامگاه گور امیر حرکت کردیم. اینجا بود که یک انسان شناس شوروی که توسط استالین فرستاده شده بود در 19 ژوئن 1941 دخمه ها را باز کرد و کتیبه ای یافت که در آن نوشته شده بود: “هر که مقبره مرا بگشاید توسط مهاجمی ترسناک تر از من شکست خواهد خورد.”

جسد متعاقباً خارج شد. سه روز بعد، هیتلر به اتحاد جماهیر شوروی حمله کرد. اتفاقی؟ یا نشانه الهی؟ اگر اقناع به نفع اولی می خواهید، در نظر بگیرید که وقتی جسد تیمور در 20 دسامبر 1942 به آرامگاه او بازگردانده شد، نیروهای آلمانی تسلیم شدند.

در تاشکند، میدان خواست امام را برای دیدن قرآن خلیفه عثمان، نسخه خطی قرن هشتم یا نهم، کاوش کردیم. لکه های خون هنوز در برخی از صفحات قابل مشاهده است و گمان می رود که عثمان هنگام خواندن آن کشته شده است. پس از خرید نهایی در بازار چورسو و گشت و گذار در موزه دولتی تاریخ ازبکستان، خداحافظی کردیم.

تاریخ پیچیده ازبکستان با فرهنگ متمایز پس از اتحاد جماهیر شوروی در همگرایی قدیم و جدید، حافظه باستانی و اختراع تلاقی می کند. علیرغم خزش مدرنیته، جذابیت دنیای قدیم و انزوای نسبی خود را حفظ کرده است و بسیاری از جواهرات تاریخی خود را در انتظار کشف باقی می گذارد.