افزایش ذوب یخ های غرب قطب جنوب “غیر قابل اجتناب”

دانشمندان شبیه‌سازی‌هایی را بر روی ابررایانه ملی بریتانیا برای بررسی ذوب اقیانوس‌محور صفحه یخی غرب قطب جنوب انجام دادند: چقدر اجتناب‌ناپذیر است و باید با آن سازگار شود، و جامعه بین‌المللی هنوز بر چه میزان ذوب از طریق کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای کنترل دارد.

با در نظر گرفتن تغییرات آب و هوایی مانند ال نینو، آنها تفاوت قابل توجهی بین سناریوهای انتشار گازهای گلخانه ای میان برد و بلندپروازانه ترین اهداف توافقنامه پاریس 2015 پیدا نکردند.

حتی در بهترین سناریوی افزایش دمای جهانی 1.5 درجه سانتیگراد، ذوب سه برابر سریعتر از قرن بیستم افزایش می ^یابد .

ورقه یخی غرب قطب جنوب در حال از دست دادن یخ است و بزرگترین عامل قطب جنوب در افزایش سطح آب دریاها است.

مدل‌سازی قبلی نشان می‌دهد که این تلفات می‌تواند ناشی از گرم شدن اقیانوس جنوبی، به ویژه منطقه دریای آموندسن باشد.

در مجموع ورقه یخی غرب قطب جنوب حاوی یخ کافی برای بالا بردن سطح متوسط ​​جهانی سطح دریا تا پنج متر است.

در سراسر جهان میلیون ها نفر در نزدیکی ساحل زندگی می کنند و این جوامع به شدت تحت تأثیر افزایش سطح دریا قرار خواهند گرفت.

درک بهتر تغییرات آتی به سیاستگذاران امکان می دهد که از قبل برنامه ریزی کنند و با سهولت بیشتری سازگار شوند.

نویسنده اصلی دکتر کیتلین ناتن، محقق در بررسی قطب جنوب بریتانیا می گوید:

“به نظر می‌رسد کنترل ذوب یخ‌های قطب جنوب غربی را از دست داده‌ایم. اگر می‌خواستیم آن را در وضعیت تاریخی خود حفظ کنیم، دهه‌ها پیش نیاز به اقدام در مورد تغییرات اقلیمی داشتیم. جنبه روشن این است که با شناخت این وضعیت در پیش از این، جهان زمان بیشتری برای انطباق با افزایش سطح دریا که در راه است خواهد داشت. اگر شما نیاز به رها کردن یا مهندسی مجدد یک منطقه ساحلی دارید، داشتن 50 سال زمان منجر به تفاوت خواهد شد.”

این تیم چهار سناریوی آینده قرن بیست و یکم ^به اضافه یک سناریوی تاریخی قرن بیستم را ^شبیه سازی کرد .

سناریوهای آینده یا افزایش دمای جهانی را در اهداف تعیین شده در توافق پاریس، 1.5 درجه سانتیگراد و 2 درجه سانتیگراد تثبیت کردند، یا از سناریوهای استاندارد برای انتشار کربن متوسط ​​و زیاد پیروی کردند.

همه سناریوها منجر به گرم شدن چشمگیر و گسترده دریای آموندسن در آینده و افزایش ذوب قفسه های یخی آن شد.

سه سناریوی با دامنه پایین‌تر مسیرهای تقریباً یکسانی را در قرن بیست و یکم دنبال ^کردند .

حتی در بهترین سناریو، گرم شدن دریای آموندسن تقریباً سه برابر شد، و ذوب قفسه‌های یخی شناور که یخچال‌های طبیعی را تثبیت می‌کنند، به دنبال داشت، اگرچه تا پایان قرن شروع به صاف شدن کرد.

بدترین سناریو بیشتر از بقیه در قفسه یخ ذوب می شد، اما تنها پس از سال 2045.

نویسندگان توجه دارند که این سناریوی سوخت فسیلی بالا، که در آن انتشار گازهای گلخانه ای به سرعت افزایش می یابد، بعید به نظر می رسد رخ دهد.

این مطالعه پیش‌بینی‌های آینده نگران‌کننده ذوب قفسه یخ دریای آموندسن را ارائه می‌کند، اما اهمیت کاهش در محدود کردن اثرات تغییرات آب و هوا را تضعیف نمی‌کند.

ناتن هشدار می دهد: “ما نباید از تلاش برای کاهش وابستگی خود به سوخت های فسیلی دست برداریم. کاری که اکنون انجام می دهیم به کاهش سرعت افزایش سطح دریا در بلندمدت کمک می کند. هر چه سرعت تغییر سطح آب دریاها کندتر باشد، برای دولت ها آسان تر خواهد بود. و جامعه با آن سازگار شود، حتی اگر نتوان جلوی آن را گرفت.”