تأثیر ارزش جغرافیایی – مدیریت زمین

پیشینه
هند با میزبانی 18 درصد از جمعیت جهان در 2.4 درصد منطقه جغرافیایی، دارای تنوع غنی آب و هوایی، توپوگرافی، منابع طبیعی و شرایط اجتماعی-اقتصادی است. منابع زمین در هند به‌عنوان یک منبع «محدود» تجدیدناپذیر که از تولید اولیه و سیستم‌های اجتماعی پشتیبانی می‌کند، برای مدت طولانی کم کار بوده و بیش از حد مورد بهره‌برداری قرار گرفته است. حدود 78 درصد از منطقه جغرافیایی هند تحت پوشش فعالیت های کشاورزی و وابسته است که 18 درصد به تولید ناخالص داخلی (2020) کمک می کند، در حالی که در مقایسه با سهم 40 درصدی سایر فعالیت های بخش با زمین به عنوان جزء اصلی در مجموع.

با حدود 23٪ از کل زمین های موجود واجد شرایط برای استفاده های صنعتی، 17٪ به عنوان زمین های بایر طبقه بندی می شود (گسترش در 28 ایالت) و 13.6٪ برای استفاده شهری، صنعتی یا کشاورزی کاملاً نامناسب یا در دسترس نیست. سرانه در دسترس بودن زمین کشاورزی در هند 82 درصد از 0.64 هکتار (1951) به 0.12 هکتار (2019) کاهش یافته است. علاوه بر فشار جمعیت انسانی، حدود 540 میلیون گاو و دام دیگر از زیست توده زمین زندگی می کنند که برای اقتصاد و معیشت حیاتی هستند.

در حالی که کشور برای ایجاد تعادل در رشد اقتصادی، نیازهای انسانی و اثرات زیست‌محیطی تلاش می‌کند، طبق یک مطالعه ISRO، حدود 29.7 درصد (97.85 MHa) از زمین‌های شبه جزیره در سال‌های 2011-2013 تخریب شده است، و در طول مدت مشابه، حدود 83.69 MHa دستخوش بیابان‌زایی شده است.

بر اساس گزارش مرکز ملی تحقیقات ساحلی (NCCR)، علاوه بر این، یک سوم از خط ساحلی هند با درجات مختلف فرسایش سواحل را تجربه می‌کند که در آن بالا آمدن سطح دریا، خشکی را قابل سکونت می‌کند و در برخی موارد، دریا خشکی را می‌بلعد. در حالی که سرانه در دسترس بودن زمین به تدریج کاهش می یابد، افزایش تقاضا و وخامت کیفیت باعث ایجاد مشکلات چند برابری برای امنیت غذایی و آب می شود.

مقاله جلد این مجموعه را می توانید اینجا بخوانید

چالش ها

در اقتصاد کلاسیک، زمین یکی از سه عامل اصلی تولید در کنار نیروی کار و سرمایه است. رشد جمعیت و توسعه اقتصادی مستلزم افزایش تولید مواد غذایی، گسترش زیرساخت ها و مصرف بیشتر منابع طبیعی است. اما این هزینه دارد. تبدیل زمین های کشاورزی و جنگل ها به توسعه شهری، زمین های موجود برای تولید مواد غذایی را کاهش می دهد.

شهرنشینی و صنعتی شدن کشاورزان در حاشیه را با خطر فروپاشی اقتصاد کشاورزی محلی به چالش می کشد. تخریب ز مین به عنوان میزبان منابع آب، کمیت و کیفیت منابع آب سطحی و زیرزمینی را بدتر می کند. از دست دادن پوشش گیاهی رویدادهای تغییرات آب و هوایی را تشدید می کند، که به نوبه خود باعث تخریب حتی بیشتر شده و تأثیرات منفی را در سراسر اکوسیستم ایجاد می کند.

با تأثیر نزدیک به 60 درصد از تولید ناخالص داخلی هند، لازم نیست تکرار شود که دارایی های منابع زمین تأثیر زیادی بر رشد اقتصادی و آینده این کشور دارد. با محدودیت در دسترس بودن و افزایش فشار، تغییر کاربری اراضی برای توسعه و پیشرفت اجتماعی اجتناب ناپذیر است. در حالی که نیاز به توسعه زیرساخت ها برای بهبود شرایط زندگی جمعیت رو به رشد وجود دارد، نیاز موازی به ارضای تغییر الگوهای مصرف و محدود کردن اثرات منفی زیست محیطی وجود دارد. و در حالی که نیاز به صنعتی شدن و تشدید کشاورزی نیز وجود دارد، نیاز موازی برای مبارزه با تغییرات اقلیمی و تضمین امنیت غذایی و آب در آینده وجود دارد.

نیاز به بهبود عملکرد محصول و احیای زمین‌های بایر به شیوه‌ای پایدار با نیاز به حداقل رساندن تخریب/بیابان‌زایی ز مین و حفظ تنوع زیستی وجود دارد. مدیریت کارآمد و پایدار منابع زمین تنها گزینه ای است که برای ما باقی مانده است. زمان آن فرا رسیده است که از «هوش فضایی» استفاده کنیم و از مدیریت ثبت ز مین و برنامه ریزی کاربری ز مین به مدیریت یکپارچه پایدار زمین (ISLM) فراتر برویم.

مقاله دوم این مجموعه را می توانید اینجا بخوانید

فناوری ژئوفضایی و کاربردهای آن

منابع زمین در عین اینکه یک واحد فیزیکی واحد هستند از نظر ویژگی‌های منحصر به فرد و متنوع هستند. مناسب بودن زمین برای یک هدف خاص برای کاربردهای روستایی، شهری، صنعتی، معدنی، اکولوژیکی و زیست محیطی متفاوت است و هر یک از این موارد چالش های خاص خود را دارند. برای پرداختن به چالش های پیچیده مطرح شده، نیاز قانع کننده ای به درک ارتباطات درون اکوسیستم زمین و تجزیه و تحلیل مکانی و زمانی آن ها برای مذاکره در مورد تعادل مناسب وجود دارد.

فن‌آوری‌های سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) نقش اصلی را در گرد هم آوردن تمام عوامل مرتبط برای کمک به اطلاعات جامع زمین در شرایط محلی که مدیریت پایدار ز مین را تسهیل می‌کند، ایفا می‌کند. سیستم های اطلاعات زمین مبتنی بر GIS نقش عمده ای در استفاده عاقلانه از منابع ز مین و تقویت حاکمیت زمین ایفا می کنند.

قابلیت‌های پردازش تصویر به نظارت و ارزیابی سریع تغییرات کاربری/پوشش ز مین کمک می‌کند، که برای انجام اقدامات به موقع و پشتیبانی تصمیم‌گیری حیاتی است. ز مین به عنوان یک منبع مشترک، اشتراک و همکاری اطلاعات ز مین بین ادارات مرکزی، ایالتی، منطقه ای، مؤسسات مالی، سازمان های غیردولتی و سایر ذینفعان حیاتی می شود.

با توجه به اینکه تهدیدات گرمایش جهانی و تغییرات آب و هوایی گسترده است، قابلیت‌های پیشرفته GIS مانند مدل‌سازی فضایی و تحلیل پیش‌بینی با استفاده از هوش مصنوعی، یادگیری ماشینی و داده‌های بزرگ می‌تواند تحلیل موقعیتی پیشرفته‌تری را با ارزیابی دقیق موقعیت‌ها و سناریوهای احتمالی برای کاهش، برنامه‌ریزی و نظارت بر کاربری زمین و تغییرات پوشش زمین.

مقاله سوم این مجموعه را می توانید اینجا بخوانید

تاثیر ارزش جغرافیایی

برای مدت طولانی، استفاده از فناوری‌های GIS نتایج مثبتی را در سطوح منطقه‌ای و محلی در برنامه‌ریزی کاربری اراضی، ارزیابی بهره‌وری، حفاظت، مرمت و غیره به همراه داشته است. 10-25٪. یک مطالعه مدل‌سازی اقتصاد سنجی فضایی در چین که 104 شهر را پوشش می‌دهد نشان می‌دهد که هر یک درصد افزایش در فراوانی دارایی‌های منابع زمین منجر به افزایش تولید ناخالص داخلی سرانه شهری (GDP) می‌شود.

این کلاب با ارزش اقتصادی ارائه شده توسط فناوری‌های مکانی در حمایت از شیوه‌های مدیریت پایدار زمین، تأثیر قابل‌توجهی بر اقتصاد کلی می‌گذارد. یک برآورد محافظه کارانه از تأثیر ارزش جغرافیایی (GVI) بر بخش منابع زمین به شرح زیر است:

زمین یک منبع کمیاب است و در حال حاضر تحت فشار شدید است. فن‌آوری‌های GIS برای هماهنگ کردن اهداف مکمل فراهم کردن فرصت‌های زیست‌محیطی، اقتصادی و اجتماعی به نفع نسل‌های حال و آینده و در عین حال حفظ عملکردهای اجتماعی-اقتصادی و اکولوژیکی بلندمدت سرزمین حیاتی خواهد بود. اطلاعات فضایی عملی از پلتفرم‌های دارای قابلیت جغرافیایی می‌تواند بینش‌های مبتنی بر شواهد را برای حمایت از سیاست و تقویت چارچوب نظارتی برای پیشبرد اصلاحات ارضی در کشور ارائه دهد.

¹ با در نظر گرفتن یک بهبود کلی محافظه کارانه 5٪

² با فرض اینکه 200 روپیه (2.6 دلار) برای هر نفر در ماه می تواند به عنوان سود مصرف کننده منتقل شود و به 50٪ از جمعیت کشور برسد.

3 بر اساس این فرض که در حال حاضر، هزینه تخریب محیط زیست در هند 375000 کرور روپیه (49.2 میلیارد دلار) تعیین شده است و برنامه ریزی مناسب می تواند تخریب را حداقل تا 2 درصد در سال کاهش دهد. با بهبود حفاظت و احیای زمین، بلایای طبیعی را می توان به حداقل رساند/جلوگیری کرد، جوامع از آنها بهره مند شدند.

چهارمین مقاله از این مجموعه را می توانید اینجا بخوانید

در طی چند هفته گذشته، ما چهار مقاله در وب‌سایت Geospatial World منتشر کرده‌ایم تا ارزش بخشی فن‌آوری‌های مکانی را برای بخش‌های منتخب صنعت که اولویت‌های ملی هستند، نشان دهیم. این پنجمین مقاله از این مجموعه است.